Γνωρίζοντας την σκολίωση

Από την ορθοπαιδικό Ουρανία Κούκου

Γνωρίζοντας την σκολίωση

Η σκολίωση ορίζεται απλά ως η παραμόρφωση της ΣΣ στο μετωπιαίο επίπεδο  >11⁰. Σύμφωνα με τον ορισμό της Scoliosis Research Society (SRS), σκολίωση είναι το μεγαλύτερο των 11⁰   κύρτωμα της σπονδυλικής στήλης με ταυτόχρονη στροφή των σπονδύλων.

Η σκολίωση μπορεί να οφείλεται σε συγγενή, αναπτυξιακά ή εκφυλιστικά αίτια, ωστόσο η πλειονότητα των περιπτώσεων της σκολίωσης είναι άγνωστης αιτιολογίας και αφορά στην Ιδιοπαθή Σκολίωση.

Η σκολίωση εμφανίζεται συνήθως στη θωρακική και θωρακο – οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης καθώς και αμιγώς στην οσφυϊκή μοίρα.

Ιδιοπαθής Σκολίωση

Επίπτωση: Συμβαίνει στο 2-3 % των παιδιών με ίση προσβολή αγοριών και κοριτσιών. Εμφανίζεται κυρίως στην εφηβική ηλικία. Τα εξελισσόμενα κυρτώματα είναι συχνότερα στα κορίτσια. Περίπου 10% των παιδιών με σκολίωση χρειάζονται θεραπεία.

Αιτιολογία: Η αιτιολογία παραμένει ασαφής, αν και συχνά εμφανίζει οικογενή κατανομή γεγονός που παραπέμπει σε κάποια μορφή κληρονομικότητας.

Με βάση την ηλικία διακρίνεται σε: α) νηπιακή σκολίωση: από γέννηση  – 3 ετών, β) παιδική σκολίωση: από 3 – 9 ετών και γ) εφηβική σκολίωση: από 9 – 18 ετών. Η εφηβική αποτελεί το 80% περίπου των περιπτώσεων της ιδιοπαθούς σκολίωσης.

Φυσική Ιστορία: Η εξέλιξη της σκολίωσης εξαρτάται από την ηλικία εμφάνισης, τη βαρύτητα του κυρτώματος και τη σκελετική ωριμότητα (σημείο Risser, τριακτινωτός χόνδρος). Η εξέλιξη είναι μεγαλύτερη κατά την εφηβεία και προ της εμμηναρχής στα κορίτσια. Η ασθενείς με μη θεραπευθείσα εφηβική ιδιοπαθή σκολίωση είναι δυνατό να παρουσιάζουν εκφυλιστικές ακτινολογικές αλλοιώσεις της σπονδυλικής στήλης όχι όμως σε μεγαλύτερη αναλογία από τον γενικό πληθυσμό.

Συμπτώματα και διάγνωση: Η ιδιοπαθής σκολίωση προκαλεί παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης αλλά όχι πόνο. Οι ασθενείς με σκολίωση είναι δυνατόν να εμφανίζουν οσφυαλγία  όπως και συνομήλικοί τους που δεν πάσχουν από σκολίωση. Πρέπει να διερευνώνται τα αίτια του πόνου στη σπονδυλική στήλη σε παιδιά που πάσχουν και από σκολίωση.

Στοιχεία που μπορεί να οδηγήσουν στη διάγνωση  από την κλινική εικόνα είναι τα ακόλουθα: προπέτεια της μιας ωμοπλάτης , ένας ώμος ψηλότερα από τον άλλον, προπέτεια ή υψηλότερη θέση των πλευρών από τη μια πλευρά του θώρακα, ασυμμετρία της μέσης, το ένα ισχίο να είναι ψηλότερα από το άλλο ή να προέχει.

Το πιο συνηθισμένο test για τη διάγνωση της σκολίωσης είναι η δοκιμασία επίκυψης (Adam’s test). Κατά τη δοκιμασία αυτή παρατηρούμε και αξιολογούμε τη συμμετρία. Αν υπάρχει ήβος (καμπούρα) αυτή μετράται με ένα ειδικό όργανο το σκολιόμετρο. Επιπλέον αξιολογούμε την ισορροπία της Σπονδυλικής στήλης με το νήμα της στάθμης καταγράφοντας την απόκλιση του βαριδίου από τη γλουτιαία πτυχή.

Ο ακτινολογικός έλεγχος ενδείκνυται αν η ένδειξη του σκολιόμετρου είναι πάνω από 7⁰, ή αν είναι πιθανή η εξέλιξη της σκολίωσης. Στις ακτινογραφίες υπολογίζεται η παρέκκλιση και η στροφή της σπονδυλικής στήλης με τη μέτρηση της γωνίας Cobb και άλλες μεθόδους. Επιπλέον από τον ακτινολογικό έλεγχο της λεκάνης υπολογίζουμε αδρά το υπολειπόμενο της ανάπτυξης  του παιδιού (Risser sign).

Αντιμετώπιση: Η σκολίωση αντιμετωπίζεται με παρακολούθηση, κηδεμόνες ή χειρουργική επέμβαση.

Παρακολούθηση: ενδείκνυται σε ασθενείς με κυρτώματα μικρότερα των 20⁰ και ανάλογα με την ηλικία των ασθενών.

Κηδεμόνας: Ενδείκνυται σε ανώριμους σκελετικά ασθενείς με κυρτώματα 20⁰ – 40 ⁰

Επεμβατική αντιμετώπιση : Ενδείκνυται σε ανώριμους σκελετικά ασθενείς με κυρτώματα >40⁰ και σε ώριμους σκελετικά ασθενείς με κυρτώματα >50⁰.

Παρακαλούμε κατά την ηλεκτρονική αναδημοσίευση οποιουδήποτε περιεχομένου να αναγράφετε την πηγή με ενεργό σύνδεσμο προς το oloigiatopaidi.gr . Ευχαριστούμε!