βλαι

Βλαισογονία

Ιατρικά, Ορθοπαιδικός

Από την ορθοπαιδικό Ουρανία Κούκου.

Βλαισογονία

βλαιΚατά τη φυσιολογική ανάπτυξη τα παιδιά αρχικά παρουσιάζουν ραιβογονία (τα γόνατα απέχουν μεταξύ τους σε στάση προσοχής), μετά βλαισογονία (τα γόνατα εφάπτονται και οι κνήμες αποκλίνουν) για να «ισιώσουν» με την ανάπτυξη. Μέχρι και την ηλικία των 2 ετών είναι φυσιολογική η ραιβογονία, στη συνέχεια αναπτύσσεται βλαισογονία ως φυσιολογικό στάδιο ανάπτυξης, η οποία και διορθώνεται από μόνη της μέχρι την ηλικία των 9 ετών.

Αίτια: Εκτός από την φυσιολογική βλαισογονία της παιδικής ηλικίας, βλαισογονία μπορεί να παρουσιαστεί σε διάφορες άλλες παθολογικές καταστάσεις όπως:

  1. εγκεφαλική παράλυση και άλλες νευρολογικές παθήσειςβλαισογονια
  2. σκελετικές δυσπλασίες
  3. υποσιτισμός και έλλειψη βιταμίνης D, C
  4. σύνδρομο Down, νευροϊνωμάτωση
  5. τραυματισμός στα κάτω άκρα κατά την παιδική ηλικία
  6. λοιμώξεις στην άρθρωση του γόνατος
  7. παιδική παχυσαρκία


Επιδημιολογία: Η βλαισογονία αποτελεί μία από τις συχνότερες αιτίες πόνου στο γόνατο στους εφήβους και είναι επίσης συχνή αιτία επίσκεψης στον ορθοπεδικό γιατρό. Η βλαισογονία στους εφήβους στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτοπεριοριζόμενη κατάσταση και θα πρέπει πάντα να επισκεπτόμαστε τον ειδικό ορθοπεδικό.

ραιβογονιαΣυμπτώματα και επιπλοκές: Η φυσιολογική βλαισογονία των νεαρών παιδιών είναι γενικά καλοήθης. Η φυσιολογική βλαισογονία της παιδικής ηλικίας είναι συμμετρική, συνοδεύεται από χαλαρότητα των συνδέσμων στην περιοχή των γονάτων και δεν έχει κανένα σύμπτωμα ούτε επιφέρει περιορισμούς ή προβλήματα στην κίνηση.

Η βλαισογονία που παραμένει μετά την ηλικία των 9 ετών δεν θεωρείται φυσιολογική. Ανεξάρτητα από τον βαθμό της βλαισογονίας, ο άξονας του σώματος μετατοπίζεται προς τα έξω καθώς το ύψος του παιδιού αυξάνει και αυτό προκαλεί ασυμμετρία στις δυνάμεις που ασκούνται στην άρθρωση του γόνατος. Η ανισομερής κατανομή των δυνάμεων επιφέρει τραυματισμούς και εκφυλιστικές αλλοιώσεις στο γόνατο. Επιπλέον η συμμετρική και ισομερής φόρτιση των μακρών οστών των κάτω άκρων είναι ουσιώδους σημασίας για την διέγερση της ανάπτυξης τους και την σωστή λειτουργία των ζωνών αύξησης και η βλαισογονία μπορεί να οδηγήσει σε διαταραχές της αύξησης (επιμήκυνσης) των οστών των κάτω άκρων με τελικό αποτέλεσμα ακόμα μεγαλύτερη παραμόρφωση.

Στη βλαισογονία υπάρχει αυξημένος κίνδυνος παρεκτόπισης της επιγονατίδας (υπεξάρθρημα). Οι έφηβοι με βλαισογονία παρουσιάζουν συχνά πόνο στα γόνατα και διαταραχές στην βάδιση. Η βάδιση είναι χαρακτηριστική, ενώ πόνος εντοπίζεται συνήθως στην πρόσθια επιφάνεια των γονάτων. Στις περιπτώσεις αυτές οι ασθενείς δεν μπορούν να συμμετέχουν σε απλές αθλητικές δραστηριότητες. Η βλαισογονία που εντοπίζεται στο ένα μόνο άκρο προκαλεί συνήθως βράχυνση του σκέλους και ανισοσκελία.
Οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις της παθολογικής βάδισης προκαλούν επίσης τραυματισμούς και τελικά χαλαρότητα των συνδέσμων στην άρθρωση του γόνατος.

Διάγνωση: Η φυσιολογική βλαισογονία είναι συμμετρική και στα δύο κάτω άκρα. Στις περιπτώσεις που το παιδί αναφέρει πόνο, σε μεγάλου βαθμού βλαισογονία ή αν η βλαισογονία εντοπίζεται στο ένα μόνο γόνατο θα πρέπει να γίνεται παραπομπή στον ορθοπαιδικό. Η κλινική εξέταση περιλαμβάνει όλο το σκελετό για την ύπαρξη πιθανώς και άλλων ανωμαλιών. Οι ασθενείς με σοβαρή βλαισογονία δεν μπορούν να ενώσουν τα πέλματα των ποδιών τους όταν στέκονται όρθιοι. Η παρακολούθηση της βάδισης του παιδιού είναι επίσης σημαντική.

Στις περιπτώσεις που διαπιστωθεί ή υπάρχει υποψία για κάποιο από τα κληρονομικά σύνδρομα που σχετίζονται με βλαισογονία απαιτείται η συνδρομή γενετιστή ενώ στις περιπτώσεις που υπάρχει υποψία μεταβολικού νοσήματος και παιδοενδοκρινολόγου.
Οι απλές ακτινογραφίες είναι συνήθως ο μόνος απεικονιστικός έλεγχος που χρειάζεται για τη διάγνωση της βλαισογονίας.

Θεραπεία: H φυσιολογική βλαισογονία κατά την διάρκεια της ανάπτυξης δεν απαιτεί θεραπεία. Οι γονείς θα πρέπει να ενημερωθούν για την εξέλιξη της και ότι αποδράμει χωρίς καμία επιπλοκή. Το παιδί θα πρέπει να παρακολουθείται τουλάχιστον σε ετήσια βάση για την πορεία της βλαισογονίας.

Η διόρθωση της παχυσαρκίας σε υπέρβαρα παιδιά μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο παραμονής ή/και εξέλιξης της βλαισογονίας. Ειδικά παπούτσια ή πάτοι δεν έχουν κανένα θεραπευτικό αποτέλεσμα. Η παθολογική βλαισογονία απαιτεί πάντα πιο επιθετική θεραπεία, η οποία είναι χειρουργική, με οστεοτομία ή ημιεπιφυσιόδεση. Η θεραπεία απαιτείται για την ανακούφιση από τα συμπτώματα και την αποφυγή επιδείνωσης της κατάστασης.

Η φαρμακευτική θεραπεία είναι η κύρια μορφή θεραπείας στις περιπτώσεις που η βλαισογονία οφείλεται σε έλλειψη βιταμινών (D, C) αν και οι περιπτώσεις αυτές είναι σπάνιες στις ανεπτυγμένες χώρες. Η μικρού βαθμού βλαισογονία των αθλητών μπορεί να βελτιωθεί με φυσικοθεραπεία ενδυνάμωσης συγκεκριμένων μυϊκών ομάδων και βελτίωσης της κινητικότητας της άρθρωσης του αστραγάλου που φαίνεται επίσης ότι συμμετέχει σε αυτήν.

Παρακαλούμε κατά την ηλεκτρονική αναδημοσίευση οποιουδήποτε περιεχομένου να αναγράφετε την πηγή με ενεργό σύνδεσμο προς το oloigiatopaidi.gr . Ευχαριστούμε!

Αφήστε μια απάντηση